Εικονες βαριες , επιβλητικες. Ογκοι που συνθετουν μονοι τους μια μακρινη πραγματικοτητα. Ογκοι που λυγιζουν στο χρονο. Προσωρινα.
Αμεσως επανερχονται. Καταλαμβανουν τη θεση που εχουν χιλιαδες χρονια. Μας διεγειρουν τις αισθησεις , προκαλουν την φαντασια μας.

Το ταξιδι αρχιζει. Γυρω τους τα αγριοχορτα τα πνιγουν. ¨Η μηπως απαστραπτοντες χωροι με χιλιαδες κοσμου που εμπορευονται , συζητουν, πολεμουν , προσευχονται , σκεπτονται? Απολυτη ησυχια ή φωνες , τραγουδια , ψαλμωδιες , ποδοβολητα αλογων και κλαγγη οπλων?

Ειναι εδω αυτα τα μαρμαρα. Δεν σταματησαν να ζουν. Ειναι ενα τεραστιο βιβλιο που μας καλει να το διαβασουμε.
Ας φροντισουμε να μην κλεισει ποτε.